Μήπως είμαστε και εμείς βροχοσταλίδες;

Η πρώτη μουσική της Γης πρέπει να ήταν το νερό, τουλάχιστον κατά τον Θεό που έπλασε τον κόσμο. Έτσι κι ο κύκλος της ζωής μοιάζει υδάτινος κι αυτός.

Γεννιέσαι όπως η πρωινή δροσοσταλίδα και κυλάς σαν δάκρυ χαράς πάνω στα ροδοπέταλα και τα πράσινα φύλλα. Γρήγορα εκτινάσσεσαι σαν πίδακας στη μέση της μικρής σου λίμνης κι αρχίζεις να ονειρεύεσαι. Θέλεις να δεις και να σε δουν, ν’ αγγίξεις και να σε αγγίξουν όλα. Πότε κατά το κέφι σου, πότε με λίγη οργή διεκδικείς την προσοχή σαν Αυγουστιάτικη μπόρα. Μετά γίνεσαι κύμα που σαρώνει απ’ άκρη σ’ άκρη, ώσπου σαν άμπωτης μετά την πλημμυρίδα καταδύεσαι, ψαύοντας μεσ’ τα βάθη για σοφία. Όταν κοπάζεις, τότε πια μοιάζεις με διαμάντι ρευστό, διάφανος σαν κρυστάλλινο νερό που ακτινοβολεί και την αυγή και νύχτα. Κι αν ακούς όλο και δυνατότερα το χρόνο σαν μια βρύση που στάζει, δε σε πειράζει, σ’ έχει κιόλας διαποτίσει η νοσταλγία για τον ωκεανό. Και γίνεσαι αυτό που πάντα ήθελες να γίνεις: με ηρεμία δυνατός. Θάλασσα.

……………………………………………………………………………

η πρώτη μουσική της Γης σίγουρα ήταν το νερό. Και κατά πάσα πιθανότητα θα ‘ναι κι η τελευταία. Μέχρι τότε, κοίταξε να βραχείς όσο μπορείς. Να βραχείς με μουσική. Και σ’ αυτή τη βροχή μην ανοίξεις ομπρέλα.

(Εύα Ομηρόλη, συγγραφέας. Από την εισαγωγή της για το CD του Αντώνη Πλέσσα με τίτλο

«Ιστορίες του Νερού»)

Διαβάζω πολύ καλά το κείμενο, κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι όλες τις σταγόνες νερού που βρίσκονται παντού γύρω μου και μέσα μου και γράφω τη δική μου ιστορία, ποια βροχοσταλίδα είμαι;